Dancing in the street

Hoihoi! Zoals beloofd geen 1,5 maand dit keer.. Alsnog wel een maand.. oeps Niet te geloven dat deze week alweer mijn laatste week is bij Adam Jennie's Christian Center, maar daarover later meer. Ik zou even beginnen bij het begin

Sinulog
18 januari vloog ik vanaf Ho Chi Minh naar Cebu, met een tussenstop in Manilla. Wat een chaos zeg. Ik hoefde alleen maar over te stappen, maar moest wel eerst door de immigratie en door naar een andere terminal. Natuurlijk staat nergens duidelijk aangegeven waar je precies heen moet en als je het vraagt krijg je als antwoord: That way, that way and then left. Ja tuurlijk nu weet ik ook echt waar ik heen moet. Maar ze willen je wel echt helpen dat is dan weer een pluspunt.
Uiteindelijk de gate gevonden en ook veilig geland op Cebu. Ik zou de eerste 2 nachten in Lapu-lapu city slapen, omdat alles in Cebu city volgeboekt was i.v.m. met Sinulog. Vanaf het vliegveld stapte ik in een taxi en was ik er helemaal klaar voor om na een half uurtje rijden lekker op bed te ploffen. Dus niet... Niemand had van het guesthouse waar ik geboekt had gehoord. Na 2 uur rijden en nadat de taxichauffeur verschillende mensen had gebeld, die het guesthouse weer belden, hadden we eindelijk het guesthouse gevonden. Wat bleek ze waren die dag daarvoor opengegaan en ik was de eerste gast. Ook wel is een leuke ervaring:)
Die zondag was het Sinulog festival in Cebu City. Wat een gekkenhuis! Het heeft nog het meeste iets weg van een heel groot carnaval. Super veel mensen op straat en een hele lange optocht met allemaal prachtig versierder praalwagens, maar ook veel loopgroepen die dan spontaan dansjes gingen doen. De optocht duurde de hele dag. ik snap nog steeds niet hoe al die mensen dat volgehouden hebben. Ik stond ergens in een straat waar ik gedropt was door de taxi te kijken naar dit spectacel. Daar ontmoette ik een groep Filipijnen die de hele tijd aan het dansen waren als de optocht even stil stond. Dus zo stond ik midden in Cebu City op straat te dansen met een groep locals:)

De volgende dag kon ik gelukkig wel een hostel vinden in Cebu City en wat bleek de manager van dat hostel, Paul, werkt ook bij Adam Jennie's, super toevallig. In de week dat ik al in Cebu was heb ik lekker rustig aan gedaan om een beetje bij te komen van de gekke en drukke weken in Vietnam. Wel ben ik samen met een meisje uit het hostel een dagje naar Bohol gegaan.
En toen was er al weer een week voorbij en was het voor mij tijd om naar het Mayflower Inn te verhuizen en de andere vrijwilligers te ontmoeten.

De eerste week.
Na zaterdag alle vrijwilligers ontmoet te hebben, hadden we zondag een infobijeenkomst en zijn we met een aantal naar wat sightseeing plekken in Cebu City geweest om dan maandag met het project te beginnen.
Samen met Esmee, werd ik om half 8 uur opgehaald door Paul, die van het hostel:) En naar Adam Jennie's gebracht. De eerste dagen waren zeker heel erg wennen, maar de kinderen zijn wel heel schattig, nouja meestal.
Gelukkig kunnen Esmee en ik het wel goed met elkaar vinden. We zitten namelijk bij elkaar op t project en bij elkaar op de kamer. Het was dus niet echt handig geweest als we elkaar de hersenen in hadden willen slaan...
Op woensdag werden we door een paar mensen van het project uitgenodigd om mee te gaan poolen en karaoken, omdat het de laatste dag van de fysio stagaires was. Waar karaoke bij ons iets is wat je doet als je heel melig of dronken, of allebei, bent is het hier in de Filipijnen iets heel serieus. Tussendoor zijn ze wel aan het auwehoeren en aan het drinken, maar als ze dan moeten zingen zijn ze bloedserieus. Bijna elke Filipijn kan dus ook super goed zingen. Esmee en ik waren dus een beetje bang om zelf te moeten gaan zingen, maar na nog iets meer drank deden we gezellig mee, al was het niet zo serieus als de filipino's:)

Ik ga zo eten, heb dus geen tijd meer om deze blog af te schrijven. Vanavond vieren we een verjaardag dus als ik vanavond geen tijd heb zou ik morgen de rest schrijven:)